Een lawine gaf Bob Kaptein het laatste zetje om zijn droom na te jagen: een eigen bedrijf met een écht product. Hij verliet de bankwereld en nam de Haagse banketbakkerij Maison Kelder over. Werken met mensen in plaats van cijfers.
‘Dit is het dan, flitste het door me heen. Ik was in gedachten al afscheid aan het nemen van mijn vrouw, zag voor me hoe ze me in de deuropening had uitgezwaaid. Toen dacht ik: nee, dit wil ik niet.’ Bob Kaptein (47), directeur-eigenaar van banketbakkerij Maison Kelder in Den Haag, keert terug naar de eerste momenten na een lawine die hij in 2008 meemaakte. Hij was off-piste aan het skiën met een toergroep onder leiding van een gids. ‘Honderden meters boven ons kwam een stuk sneeuw los. Tot die tijd dacht ik altijd dat je bij een lawine snel kunt weg skiën. Maar voor ik het wist, begon alles te schuiven. Daarna een grote witte golf die over je heen komt, als een branding die maar voort lijkt te duren.’ Toen die golf langzaam tot stilstand kwam en hij zijn bijna dood-moment had gehad, nam de ratio het over. ‘Ik moest eerst weten hoe ik lag: wat was boven en onder? Ik liet wat slijm uit mijn mond lopen, maar dat lukte niet. Ik lag dus met mijn gezicht naar boven. Met mijn arm voelde ik hoe diep: een halve meter. Vervolgens heb ik mezelf uitgegraven. Dat viel niet mee, want compacte sneeuw is net beton.’
Wie is Bob Kaptein?Bob Kaptein werd in 1972 geboren in Losser. Hij studeerde technische bedrijfskunde in Enschede. En ging na zijn afstuderen aan de slag bij NEC Industrial Computers tot hij in 2001 de overstap maakte naar ABN AMRO. Daar bekleedde Kaptein diverse managementfuncties. Zes jaar later besloot hij voor zichzelf te beginnen en startte it-bedrijf Value of Contact. In 2011 nam hij Maison Kelder over en werd daar directeur-eigenaar. Inmiddels is hij ook eigenaar van banketbakkerij Brokking in Dordrecht en chocolaterie Lekkers in Zoetermeer.
Kaptein is getrouwd en heeft drie kinderen.
Kaptein komt als eerste boven. Een vriend van hem ligt onder de sneeuw, maar eerst haalt hij de gids naar boven. Die had hij zwaar horen ademhalen en had dus gebrek aan zuurstof. Her en der steken ski’s en stokken boven de sneeuwlaag uit. Een jongen uit de groep zoekt in paniek naar zijn vader, een ander begint lukraak te graven. ‘De gids was groggy, dus die kon de leiding niet nemen. Toen heb ik de verantwoordelijkheid voor de groep op me genomen en de terugtocht naar een skihut georganiseerd.’ Er zijn verwondingen en niet genoeg ski’s, en een tweede lawine mist hen net, maar het lukt om de hut te halen, waarna de groep met een helikopter wordt opgehaald.
Nee, off-piste toertochten doet Kaptein sindsdien niet meer. Maar hij gaat jaarlijks nog steeds zo’n vijf keer skiën met zijn gezin of met vrienden. ‘Skiën is voor mij vrijheid, alles loslaten. In de tijd van de toertochten was ik ook letterlijk onbereikbaar.’
‘Geef je medewerkers vertrouwen!’
Wat heeft die lawine met u gedaan?
‘Je leert relativeren wat nou werkelijk de grote problemen zijn. Ik bedoel: je kunt overal over piepen, maar je leeft nog wel! Ik had toen al besloten dat ik alleen nog maar wilde doen wat ik écht leuk vind, en de ervaring met die lawine heeft me daarin gesterkt. Je leeft maar één keer. Ga je droom achterna. In mijn geval was dat dus een eigen bedrijf en werken met mensen. Een andere les was: als iets je irriteert, los het dan op. Blijf er niet mee rondlopen.’
Kaptein was in die tijd al voor zichzelf begonnen met een it-bedrijfje dat banken bijstond. Daarvoor had hij 5 jaar bij ABN AMRO gewerkt. Niet als bankier, maar als manager van een van de contactcenters. Op een gegeven moment had hij het wel gezien in de bankwereld. De bonuscultuur en het belang van cijfers stonden voorop, niet mensen. ‘Er was ook een kloof tussen een management en de werkvloer. Terwijl de werkvloer het moet doen. Ik voelde mij als manager niet belangrijker dan een ‘gewone’ medewerker. Een bedrijf hoort één grote machine te zijn. Bij de bank ging het erom wie het slimste antwoord gaf. Bij Maison Kelder heb ik geleerd dat je verder komt als je het samen doet.’
Op het spoor van Maison Kelder
De eerste stap naar een eigen onderneming ging niet ver genoeg. Kaptein zat nog steeds in de wereld van de cijfers. Hij wilde met anderen een echt product maken. Zo kwam hij op het spoor van Maison Kelder, dat op zoek was naar een nieuwe directeur-eigenaar. Het kostte hem de nodige moeite om de toenmalige eigenaar te overtuigen, want wat had die bankenman nou in een bakkerij te zoeken? Maar uiteindelijk had het bedrijf juist iemand nodig met verstand van financiën en management. Dus hij mocht het bedrijf (bakkerij en vijf winkels, met inmiddels zo’n honderd medewerkers) overnemen.
Zijn kantoortje kijkt uit op de werkvloer, waar medewerkers de in Den Haag en omstreken beroemde hazelnootschuimtaarten maken. De gordijntjes die de vorige eigenaar dicht had, zijn bij Kaptein juist open. Hij begint elke dag met een ‘rondje vloer’: iedereen een hand geven. In het begin draaide hij, net als zijn voorganger, mee in de productie, juist om te laten zien dat hij geen luie bankier was. Dat betekende om 4 uur opstaan in zijn woonplaats Utrecht, om een uur later in Den Haag te beginnen. ‘Die inzet werd wel gewaardeerd, maar op een gegeven moment besefte ik dat mijn medewerkers een veel grotere productie hadden. Voor mijn salaris kon ik op een andere manier productiever zijn.’
Tekst gaat verder na de foto