Oud-judoka Jessica Gal: ‘Ik wil graag alles zelf doen’

Volgens een strikt regime leven? Dat nooit meer. Oud-judoka en sportarts Jessica Gal werd ondernemer na haar sportcarrière. ‘Het voelde als een bevrijding.’

‘Het gebeurde tijdens een training bij mijn judoclub Kenamju. Ik was aan het sparren met Dex Elmont. Ik zette een worp in en werd achterover getrokken. Ik was niet gelijk in paniek, maar ik voelde wel dat het niet goed zat met mijn knie. In het ziekenhuis kreeg ik de bevestiging. De volgende dag ging ik al onder het mes. Ik had nog lang de hoop dat het in orde zou komen. Je hoort wel vaker dat sporters na een blessure verrassend goed presteren. Maar bij mij was dat niet zo.’

Nachtkaars

‘De Olympische Spelen van 2000 in Sydney waren voor mij m’n einddoel geweest. Door die blessure werd het niet het einde waarop ik had gehoopt. Ik was heel jong begonnen met judo. Op mijn 14de zat ik voor het eerst in het Nederlands team, met 16 was ik Europees kampioen en toen ik 17 was stond ik al op de Spelen. Ik had een mooie carrière achter de rug, maar hij ging zo wel uit als een nachtkaars.’

‘Al die jaren alles opzij gezet voor het judoën. Ik was er wel klaar mee, wilde beginnen aan een volgend hoofdstuk van mijn carrière. Judo is geen sport waarin veel geld omgaat. Dus het was geen vetpot geweest. Ik woonde nog steeds op een studentenkamer. En ik had door de tijd die ik in de sport had gestoken al twee jaar niets meer gedaan aan m’n studie geneeskunde. Als ik daar echt nog iets mee wilde, moest ik de draad snel weer oppakken.’

'Mijn judocarrière ging uit als een nachtkaars'

‘Tijdens m’n studie was ik in aanraking gekomen met tal van interessante vakgebieden, zoals kindergeneeskunde en chirurgie. Maar uiteindelijk koos ik bewust voor sportgeneeskunde. Een specialisme buiten het ziekenhuis. Ik was bang dat ik anders weer met maar één ding bezig zou zijn: het vak. In m’n judotijd had ik al zo lang volgens zo’n strikt regime geleefd, dat ik mezelf daar in mijn werk voor wilde behoeden.’