'Ze gingen me op de ic in coma brengen'

Wat begon met een hoestbui eindigde voor John Martens, directeur van de Koninklijke Martensgroep, met corona op de ic. ‘Mijn vrouw leefde elke dag met angst: is mijn man er morgen nog?’

‘Ziet u dit gaatje in mijn hals? Een tracheo­stoma. Via een buisje in mijn luchtpijp lag ik tijdens corona aan de beademing. In de lente van 2020, kort na het carnavalsseizoen in Brabant, liep ik covid op. Ik kreeg hoestbuien, raakte snel moe. Toevallig had ik, omdat mijn moeder het jaar daarvoor overleden was, een saturatiemetertje in huis. De zuurstofwaarde in mijn bloed bedroeg ruim onder de 90 – normaal ligt die boven de 95 procent.’

‘Bij de huisartsenpost werd ik meteen in een ambulance naar het ziekenhuis gestuurd. Daar kreeg ik twee liter zuurstof toegediend. Twee dagen later was dat al veertien liter. De dag erna zei de arts: meneer Martens, het is tijd voor de volgende fase. Nou, ik had voldoende tv gekeken om te weten wat dat betekende. Ze gingen me op de ic in coma brengen.’

‘Bang was ik niet. Ik lag in moderne, grote ziekenhuizen. Ik had daar vertrouwen in. Van de vier weken op de ic kreeg ik zelf niks mee. Voor mijn vrouw was het moeilijker. Zij zag me liggen aan al die slangen. Zij hoorde van de artsen dat mijn nierfuncties wegvielen. Zij leefde elke dag wél met angst: is mijn man er morgen nog?’

‘Elke dag dacht ik: wat kan ik vandaag wat ik gisteren niet kon?’

‘Uiteindelijk ontwaakte ik tien kilo – spiermassa – lichter en met maar 70 procent van mijn longcapaciteit uit coma. Ik mocht mijn vrouw weer dagelijks zien, en wilde zelf dingetjes kunnen doen. Ik werkte hard aan mijn herstel. Elke dag dacht ik: wat kan ik vandaag, wat ik gisteren niet kon? Dat kon gaan om rechtop in bed liggen zonder om te vallen. Tien meter verder lopen. Weer op het tennisveld staan.’

‘Drie maanden ben ik niet in het bedrijf – we maken kunststof en beton – geweest. De vijfkoppige directie nam het over. Een van de hoofdtaken van een leidinggevende is ervoor zorgen zelf misbaar te zijn. Dat vond ik spannend. Maar bij terugkeer trof ik een omgeving aan met vierhonderd medewerkers, die samen het bedrijf staande hadden gehouden. Daar was ik trots op.’

‘Ik houd me nu veel bewuster bezig met de vitaliteit van het bedrijf: goede mensen werven waar je wat aan kunt overlaten. Ontkiemde sprietjes die sterke bomen worden, die veel kunnen dragen in de toekomst. Gelukkig mag ik weer dagelijks deel uitmaken van zo’n groeiend bos.’

VeerkrachtVeel ondernemers weten hoe het is om te vallen en toch weer op te staan. In de serie Veerkracht laten we deze ondernemers aan het woord. Wat maakten zij mee en hoe kwamen ze hier sterker uit?