Succesvol ondernemer Han Ji: 'Wat ik wilde was niet belangrijk'

Als één ding hem kenmerkt dan is het zijn tomeloze ambitie. Han Ji (39) opende in 2004 zijn eerste Chinese restaurant. Tien jaar later staat hij aan het hoofd van de Han Group. ‘Succesvol? In China ben je dat pas als je doodskist gesloten is.’

 

Aan een tafeltje achterin HanTing Cuisine, halverwege de Haagse Prinssestraat, zit chef-kok Han Ji klaar voor een goed gesprek. Hij heeft er zin in. Dat is te merken aan de manier waarop hij antwoord geeft; hij bouwt zijn zinnen langzaam op, maar raakt in zijn enthousiasme al snel op drift. Als hij niet wordt verstaan, begint Han Ji gewoon opnieuw. En nog eens, als het moet. Net zo lang tot het goed is. Dat wil zeggen: mocht de interviewer niet tevreden zijn, dan moet hij maar mailen. ‘Kan altijd. Geen probleem.’ Hij krijgt veel voor elkaar, in verbazingwekkend weinig tijd. ‘Alle Chinezen zijn zo,’ zegt hij. ‘Harde werkers.’

 

Brug tussen Oost en West 

Zo’n vijftien jaar geleden komt Han Ji naar Nederland. Om er twee universitaire studies – economie en econometrie – te volgen in Maastricht. Daar leert hij ook zijn vrouw Ting kennen op het moment dat hij in het restaurant van haar moeder komt werken. Uiteindelijk maakt hij van zijn hobby zijn beroep en wordt in 2004 chef-kok in zijn eigen restaurant. In de jaren die volgen, neemt Han Ji meerdere zaken over en breidt hij zijn handel uit met de import van Chinese kruiden en de uitgave van een Chinese krant in Nederland. Inmiddels staat hij aan het hoofd van de Han Group, een klein imperium met een missie: ‘Door een brug te slaan tussen het Oosten en het Westen, door kennis en ervaring te delen en continu te innoveren, kunnen we een gezondere en betere wereld creëren.’

 

Wat wilde u aanvankelijk na uw studie gaan doen?

‘Ik wilde als wetenschappelijk onderzoeker bij een groot bedrijf of aan de universiteit gaan werken.’

 

Was dat een jongensdroom?

‘Nee, ik denk dat het in eerste instantie de droom van mijn ouders is geweest. In China – zeker in mijn jonge jaren, voor het land ging hervormen – waren het je ouders, de gezagdragers, die bepaalden wat je moest gaan doen. Iedere ouder zag zijn kind het liefst studeren. Dat begint al op de basisschool: wie is de beste? Wie mag er straks naar de universiteit? Als je daar niet werd toegelaten, was je leven verloren.’

 

De tekst van het interview gaat na de foto verder 

Maar wat wilde ú?

‘Wat ik wilde was niet belangrijk. Ik deed wat mijn ouders voor mij hadden besloten. Ik volgde het ene na het andere examen; kwam steeds een stapje verder. Hoger en beter: dat was de bedoeling. In het begin vond ik het niet zo leuk om altijd maar te moeten leren – kinderen willen spelen, toch? – maar toen ik er aan gewend raakte, beviel het mij een stuk beter. Ik denk dat ik er ook in ging geloven: een mensenleven is zó voorbij, je moet er alles aan doen om een zo groot mogelijke bijdrage aan de samenleving te geven.’

 

Was dat de communistische gedachte?

‘Ja. En ik moet u eerlijk zeggen: ik vind het nog steeds een mooie gedachte. Als je meer capaciteiten hebt dan gemiddeld, moet je bijdrage ook groter zijn.’

 

Hoe keek u naar het Westen?

‘Toen ik nog op de basisschool zat, was de algemene opinie dat wij, de Chinezen, beter waren dan de rest van de wereld. Pas toen ik op de universiteit van een Amerikaan les kreeg in begon het tot mij door te dringen dat zaken ook nog ánders konden worden aangepakt. Het waren de laatste jaren van de twintigste eeuw; het Westen kwam onze kant op, China begon in te zien dat een centraal geleide economie niet zaligmakend was. Studenten wilden graag naar Amerika, Australië en Europa om met eigen ogen te zien hoe het er daar aan toe ging.’

 

U koos voor de universiteit van Maastricht.

‘Ik had tijdens mijn studie parttime gewerkt voor een houthandel die zaken deed met Nederland. Via dat baantje kwam ik in contact met een man uit Heerlen die mij vertelde dat Nederland een goed onderwijssysteem had. Nederlandse universiteiten bleken hoog in de top-100 te staan, niet ver onder Cambridge en Oxford. Ik had ook voor Rotterdam of Utrecht kunnen kiezen, maar Maastricht lag in de buurt van België en Duitsland en zo kon ik zoveel mogelijk van de Europese cultuur tot mij nemen.’

 

En, hoe beviel het u hier?

‘De eerste vijf jaar wilde ik alleen maar terug. Tijdens de vijf jaar die daarop volgden twijfelde ik tussen Nederland en China en daarna wist ik pas zeker: ik ben hier op mijn plek.’

 

Waarom wilde u eerst zo graag terug?

‘Ik sprak de taal niet. Ik liep altijd met een pocketwoordenboek op zak, gebruikte elk vrij moment om rijtjes in mijn hoofd te stampen, maar als je de taal echt wilt leren, moet je onder de mensen komen. Uitgaan. Daar had ik geen tijd voor. Ik deed twee studies tegelijkertijd en ik werkte in de keuken van een Chinees restaurant om de kost te verdienen. In die tweede periode kwam er een kanteling; ik had mezelf voor het eerst afgevraagd of ik nou werkelijk een groter belang moest dienen of voor mezelf moest kiezen. Wilde ik achter de computer zitten, modellen bedenken enzovoorts, of wilde ik ondernemer worden? Koken was altijd mijn hobby geweest, ik had in het restaurant veel geleerd én ik wist hoe je – economisch gesproken – een bedrijf tot bloei zou kunnen brengen. Ik had Ting leren kennen en toen de mogelijkheid zich voordeed om ons eigen restaurant te kopen was de tijd van twijfel daar ook in één keer mee ten einde. Ik zag hoe de vijfduizend jaar oude Chinese voedingsleer de basis, de inspiratiebron, kon zijn voor een keuken die zich voornamelijk op het Westen heeft gericht. Ik leerde door Nederlandse mensen in dienst te nemen het land, de cultuur en de mentaliteit nog veel beter kennen.’

 

De derde periode – die nog altijd voortduurt – is behoorlijk succesvol. U verdiende een Michelinster voor HanTing Cuisine, u opende meerdere restaurants – Umami by Han – nam Red Chili over, ging zich toeleggen op de import van Chinese kruiden, werd uitgever van een Chinese krant en..

‘Ja! Het zijn veel dingen, in verschillende stadia van ontwikkeling – daarom heb ik het altijd zo druk. Maar, als ik u even mag tegenspreken: ik kan niet zeggen dat ik succesvol ben. In China zeggen ze: pas als het deksel van je doodskist sluit kunnen we bepalen of je leven succesvol is geweest. Er zijn veel mensen die na een bloeiperiode van vijftien jaar ineens enorme fouten gaan maken dus…’

 

Het klinkt alsof u onder behoorlijke druk staat.

‘Dat is ook zo, maar dat is niet nieuw voor mij. Ik heb altijd moeten presteren. Soms, als het mij een beetje teveel wordt, doe ik ademhalingsoefeningen. Een mens ademt binnen één minuut gemiddeld zo’n zestien keer in en uit. Ik probeer het dan even drie of vier keer per minuut te doen. Heel diep inademen en vervolgens zo langzaam mogelijk de lucht laten ontsnappen. Dat helpt.’

 

U hebt ook twee kinderen. Krijgen die wel genoeg aandacht?

‘Ting werkt deels in het bedrijf en zorgt daarnaast voor de kinderen. We zijn in die zin een behoorlijk traditioneel gezin. Ik mis het wel hoor, die tijd met de kinderen, maar ik grijp mijn kansen wel. Al is het slechts tien minuten per dag. Dan kom ik niet met cadeautjes of zo, nee, ik ga samen met de kinderen iets maken of iets ontdekken. Ik probeer speciale momenten te creëren zodat ze zich hun tijd met mij goed zullen herinneren.’

 

Tja…

‘Ik geef het toe: ik ben een slechte vader. Twee kinderen gekregen en hooguit tien luiers verschoond. Dat is niet zo’n beste score. Daar staan gelukkig die mooie momenten tegenover, plus het goede voorbeeld dat ik geef: haal zoveel mogelijk uit jezelf, neem je verantwoordelijkheden en lever je bijdrage aan de maatschappij.’

 

Drie stellingen voor Xiao Han JiKoken is muziek maken
‘Elk product – maakt niet uit van welke smaak – geeft een soort energie die overeenkomt met het ritme, de beweging in jouw lichaam. Als die twee frequenties overeenkomen, voel je je goed. Muziek doet precies hetzelfde met de mens. Resonantie is de basis van alles.’
Oost west, thuis best
‘Voor het thuisgevoel geldt diezelfde regel: je omringt je met de spullen, de geuren en de kleuren die in jouw lichaam hun weerklank vinden. In die omgeving ben je thuis. En dan maakt het niet meer uit of dat huis in Holland, China of de Verenigde Staten staat.’
Hollanders zijn gezelliger dan Chinezen
‘Dat is waar. Hollanders zijn gezellig, grappig en tevreden. Maar ik ben niet jaloers; Chinezen hebben ook zo hun talenten. Ze zijn bescheiden, nadenkend en beleefd. En harde werkers.’

Xiao Han Ji1976 Geboren in Qingdao, Noord China
2000 Begint aan twee studies in Maastricht
2004 Opent Happy Farmer in Vlaardingen
2009 Opening van HanTing Cuisine in Den Haag
2012 HanTing Cuisine krijgt een Michelin-ster
2015 De Han Group heeft zich inmiddels uitgebreid tot een organisatie met vier verschillende divisies: Han Food, Han Health, Han Media en Han Foundation
Han Ji is getrouwd en heeft twee kinderen