Een stickertje plakken op een pizza of een bakje lasagne zodat het duidelijk is uit welk land het vlees komt. Dat klinkt als een eenvoudig en sympathiek idee van minister Schippers, maar dat is het niet. Fabrikanten moeten dan namelijk bij elke wisseling van de samenstelling van een product een etiketwijziging doorvoeren. Om kwaliteit, beschikbaarheid en prijs te garanderen, kopen producenten door het jaar heen ingrediënten uit verschillende landen in. Met daardoor straks continu wisselende etiketten tot gevolg.
Behalve omslachtig, is dat ook nog duur. Zo moet het productieproces worden aangepast om tot een scheiding van oorsprong in fabrieken te komen. Ook moeten fabrikanten een nieuw etiketteringssysteem ontwikkelen en traceringssystemen. Dat betekent veel extra kosten en werk voor fabrikanten, terwijl consumenten er niet voor willen betalen. Bovendien werkt het voedselverspilling in de hand, omdat het niet meer loont om reststromen te gebruiken.
Wat zegt daarnaast de herkomst van een ingrediënt over het product? Helemaal niets. Wel werkt het verstoring van de markt in de hand. Consumenten gaan verbanden leggen tussen herkomst en kwaliteit, die nergens op gebaseerd hoeven zijn. Met als gevolg dat afnemers kunnen gaan eisen dat bepaalde ingrediënten alleen nog uit één bepaald land mogen komen. En dan is het einde zoek.
Kortom, met het invoeren van herkomstetikettering op vlees, is de balans tussen nuttige informatie en werkbaarheid volledig weg. In plaats van de paar rotte appels in de vleessector aan te pakken, wil minister Schippers liever alle fabrikanten opzadelen met torenhoge administratieve lasten. De meerwaarde voor consument is minimaal. Nederland heeft zich altijd hard gemaakt voor smart regulation. Doelloos stickers plakken op pizzas is daar geen onderdeel van.
