Zij schiet bij onrecht uit haar slof, hij is de rustige strateeg. Samen vormen ze de directie van Amarant Bakkers: vader Johan Pater en dochter Renee. Of dat meteen goed liep? Nou, niet altijd...
Johan Pater (62)
‘Van mijn moeder kreeg ik mee hoe het mis kon gaan in een familiebedrijf. Zij kwam uit de aannemerij waar het altijd hommeles was tussen de broers. Een heel gedoe, en dat wilde ik niet. Daarom nam ik als enige het bedrijf van mijn vader over – ik had ook als enige de bakkersopleiding gedaan, omdat ik bakken het mooiste vak ter wereld vind. Net nadat we naar een nieuw pand waren verhuisd, werd mijn moeder ongeneeslijk ziek. Mijn vader trok zich meteen terug om voor haar te zorgen. Het waren vreselijke omstandigheden natuurlijk, maar het gaf mij wel de vrijheid om mezelf te bewijzen. Mijn vader vertrouwde me volledig, en dat wilde ik niet beschamen. Van het bedrijf van toen 6 miljoen gulden is het nu uitgegroeid tot een bedrijf van 80 miljoen euro.’
‘Dat vertrouwen dat ik van hem kreeg en waar ik zoveel aan heb gehad, dat geef ik mijn kinderen nu ook. Laat ze alles zelf ontdekken, ik corrigeer niet steeds. Ik heb er bij mijn vier kinderen nooit op aangedrongen dat zij ook in het bedrijf moesten komen werken, of überhaupt het bakkersvak in moesten gaan. Vijf jaar geleden ben ik met ieder kind op reis gegaan. Een bestemming naar hun keuze, om te kijken wat hun ambities waren. Hadden ze destijds allemaal gezegd dat ze niks met het bedrijf hadden, dan had ik het verkocht, ook prima. Met Renee ging ik naar Ljubljana en na dat bezoek wist ik dat zij – net als de andere kinderen – verder wilde. Zo kwam er na veertien jaar als eigenaar van Bbrood een hoofdstuk voor haar bij: ze stapte aan boord bij Amarant.’
'ik wil geen huilende mensen aan mijn bureau'
‘Hoe wij verschillen? Ik weet nog goed bij het begin van Bbrood, dat ze een keer begon te huilen. Het ging erover dat ze me meer als vader nodig had dan als zakenpartner. Ik zei, als het zo gaat, stop ik ermee, ik wil geen huilende mensen aan mijn bureau. Ja, ik kan wat botter zijn, wat harder. Renee is emotioneler, kan eerder ‘ontploffen’, zeg maar. Daar is niet per se iets mis mee, ze doet het heel goed als HR-manager. Ze brengt volgens mij de ‘vrouwelijke touch’ in het bedrijf. Vroeger deed mijn vrouw dat HR-deel erbij, dan bracht ze een kraampakketje als iemand een kind had gekregen. Nu is het allemaal serieus met onboarden en meer en dat doet Renee erg goed.’
‘Inmiddels heeft ze haar bakkerscertificaat. Ik vind het belangrijk dat er bakkers in de directie zitten. Je moet er toch gevoel bij hebben. In 2024 bestaan we honderd jaar en word ik 65. Wie van de kinderen algemeen directeur wordt? Daar ga ik niet tussen zitten. Ik vertrouw erop dat ze er samen uitkomen. Als ze het bedrijf maar voortzetten op dezelfde creatieve, vernieuwende manier als de afgelopen jaren. We werken aan de bakkerij van de toekomst. Ik blijf langskomen, maar dan lees ik hier een krantje, beantwoord een vraag als daar behoefte aan is en dan ga ik weer naar huis. Zoals mijn vader dat deed.’
