Klokkengieterij Eijsbouts

Niet zomaar een goudkleurig velletje van het een of ander, maar zuiver bladgoud. Dat wordt gebruikt om de vier wijzerplaten van de oude kerktoren van Delft te vergulden. De platen zijn toe aan vernieuwing en worden met een zeer verfijnde techniek gerestaureerd. Een medewerker van Koninklijke Eijsbouts ontfermt zich over deze taak. Met een zachte goudstoffer wordt het goud aangedrukt en het overtollige goud verwijderd. Voor het grovere werk ligt er een grote borstel klaar.

Bonaventura Eijsbouts is opgeleid als horlogemaker en begint in 1872 een eigen bedrijfje. Maar hij is meer geïnteresseerd in grote uurwerken. Achter zijn huis in een kleine werkplaats richt hij enige jaren later de ‘fabriek van torenuurwerken’ op. Hij levert zeer goed werk en kan al snel uitbreiden. Dat komt zeker ook door het succes van een torenuurwerk van zijn hand op de wereldtentoonstelling van 1894 in Antwerpen. Als zoon Johan in het bedrijf stapt, wordt het assortiment uitgebreid met slag- en luidklokken. Deze worden in eerste instantie in het buitenland gemaakt. Maar na jaren van experimenteren gaat het bedrijf in 1947 zelf klokken en carillons gieten. Er is genoeg werk, want tijdens de oorlog zijn veel klokken beschadigd of gestolen door de nazi’s om er wapens van te maken. Zouden de nog maar net gerestaureerde wijzerplaten van de kerktoren van Delft het oorlogsgeweld hebben doorstaan?