Gênant, zo betitelde minister Asscher de woedende reactie van ondernemingsorganisaties op zijn voorstel het wettelijk vaderverlof bij geboorte van twee naar vijf dagen te brengen. De extra verlofdagen passen volgens Asscher binnen modern werkgeverschap. 'Werkgeversvoorzitter Wientjes is al vele malen grootvader. Ik zou zeggen: Kijk eens goed om je heen', aldus de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
Kijk zélf eens goed om je heen, zou in de traditie van de Tweede Kamer een gepaste reactie zijn. In welke wereld leeft deze minister dat hij in een tijd waarin zoveel ondernemers omvallen zelfs maar denkt aan het uitbreiden van verlofrechten? Nederlandse vaders kunnen nu in overleg met de werkgever gewoon vakantiedagen opnemen om langer thuis te zijn na de bevalling. Of ouderschapsverlof, kortdurend zorgverlof of kortverzuimverlof opnemen. Of gebruik maken van een in een cao vastgelegde regeling. In vergelijking met andere Europese landen zit de Nederlandse werknemer namelijk al heel ruim in zijn verlofjasje.
De combinatie van arbeid en zorg wordt in Nederland tussen de individuele werkgever en werknemer aan de hand van de omstandigheden geregeld. Dat gebeurt ook in vrijwel alle gevallen welwillend. De wetgever moet zich daar niet mee bemoeien. In een modern land schep je rond dit soort onderwerpen een overlegcultuur en geen claimcultuur. Dat is echt uit de oude doos.
Dat jonge vaders na twee dagen betaald verlof nu ook drie dagen onbetaald verlof krijgen, is bovendien niet het enige. Het is onderdeel van een groter plan dat de mogelijkheden tot zorgverlof verruimt. Het zorgverlof wordt bijvoorbeeld opengesteld voor werknemers die zich over zieke buren, vrienden, verre familieleden of bekenden ontfermen. Het verlof kan bovendien gemakkelijker worden opgenomen omdat het voortaan over alle zorg gaat en niet meer alleen is bedoeld bij een levensbedreigende ziekte. Een enorme verruiming van de norm en de kring waarvoor het verlof kan worden opgenomen dus.
Asscher geeft als reden dat steeds meer hulpbehoevenden alleenstaand zijn waardoor er niet altijd een gezinslid is dat de zorg op zich kan nemen. 'Goede en tijdige ondersteuning van de mantelzorger is dan ook een prioriteit van het kabinet', schrijft Asscher. Een prioriteit die blijkbaar bekostigd moet worden uit de snoepdoos van de werkgever. Dat de almaar stijgende loonkosten steeds meer bedrijven de das om doen, deert de minister van Werkgelegenheid blijkbaar niet.
