‘Vorig jaar was crisismanagement’

Wout Dekker (58)
Was: bestuursvoorzitter Nutreco (2000-2012)
Is: president-commissaris Rabobank Nederland, commissaris Randstad en Macintosh Retail Group, en president-commissaris Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie

‘Mijn voorgangers bij Rabobank hadden me gewaarschuwd dat ik zeker drie dagen per week kwijt zou zijn aan het voorzitterschap van de raad van commissarissen. Dat heeft ook te maken de bijzondere positie van de bank als coöperatie. En in mijn geval werd het vorig jaar méér dan drie dagen door de ontwikkelingen rond het Libor-dossier (manipuleren van de Libor-rente door bankhandelaars, voor eigen gewin; red.). Dat leidde uiteindelijk tot het vertrek van enkele leden van de raad van bestuur, onder wie de bestuursvoorzitter.’

‘Ik heb toen niet gedacht: waar ben ik aan begonnen? Crisismanagement is mij niet vreemd, want voedsel is ook emotie. Wel heb ik mij net als veel burgers verbaasd over wat er aan de hand was bij Rabobank. Die gold tijdens de financiële crisis als een witte raaf, ook in mijn ogen. Nu bleek de bank toch onderdeel te zijn van de problemen in de financiële sector. Als raad van commissarissen moet je je dan uiteraard afvragen of je dat niet eerder had kunnen zien. Geen van de deelnemende banken heeft de Libor-risico’s tijdig onderkend.’

‘Het afgelopen jaar heb ik in elk geval veel geleerd over communicatie en perceptie. Je hebt twee werelden: die van de ratio en die van de emotie. De financiële markten hebben bijvoorbeeld nauwelijks negatief gereageerd op onze Libor-problemen. Maar de werknemers, de leden en ledenraden van Rabobank, en de burgers reageerden heftiger dan ik had verwacht. Die twee wereld moet je allebei managen.’

‘Nu keert de rust langzaam terug, en kom ik weer in een normaal ritme als president-commissaris. Het is een mooi vak hoor, toezichthouden. Ik kan mijn nieuwsgierigheid kwijt en een bijdrage leveren aan de organisatie. Met commissariaten op het terrein van de financiële sector, de arbeidsmarkt en de zorg heb ik drie hoofdonderwerpen in de maatschappij te pakken.’

‘Ik was al langere tijd aan het nadenken over de tijd ná Nutreco, want na dertig jaar bij het bedrijf, waarvan twaalf jaar als bestuursvoorzitter, was het mooi geweest. Zo lang bij één bedrijf klinkt misschien saai, maar door alle veranderingen – eerst onderdeel van BP, daarna een management buy-out en vervolgens de beursgang – was het dynamisch en afwisselend. Ik kijk er met een grote glimlach op terug. Tegelijkertijd zeg ik: ‘Weg is weg.’ Sinds mijn vertrek ben ik welgeteld één keer terug geweest, bij de viering van het twintigjarig bestaan. Maar ik blijf wel een betrokken en grote fan vanaf de tribune.’

‘Met 56 was ik nog vrij jong. Maar één ding was zeker: ik wilde geen nieuwe bestuursfunctie bij een ander bedrijf meer, want ik heb alles kunnen doen bij Nutreco. Een vroege pensionering wilde ik ook niet, los van het feit dat mijn gezin er niet op zat te wachten dat ik de hele dag thuis op de bank zou zitten. Nog in mijn Nutreco-tijd was ik door Rabobank gevraagd als commissaris. Ik kende de bank goed, want Nutreco was al dertig jaar klant, en ik had al zes jaar in de raad van advies gezeten. Dus ik kwam niet als vreemde binnen. Maar de bancaire sector is natuurlijk complex, en ondertussen wordt er steeds meer van een commissaris verwacht. In dat verband heb ik het initiatief genomen om jaarlijks een paar dagen met de bestuurders en de commissarissen in informele sfeer over de toekomst van het bedrijf te praten. Dat heeft al mooie sessies bij Rabobank en Randstad opgeleverd.’

‘Regelmatig evalueren doe ik ook thuis. Als ik terugkijk op dit jaar heb ik ook voldoende tijd aan mijn hobby’s in de natuur – fietsen en zeevissen – kunnen besteden. Het scheelt dat ik niet meer zoveel hoef te reizen, want dat slurpt tijd én energie. Ik heb me nooit aan een veertigurige werkweek gehouden, maar mijn agenda laat het nu wel toe dat ik regelmatig ‘s ochtends een blokje van een paar uur kan fietsen.’